Kerala - God's own country

Intussen is het een tijdje geleden dat jullie van mij hebben gehoord. Aan onderstaand reisverslag was ik al een maand geleden begonnen. Maar vanwege de aard en het feit dat ik vele mensen op mijn pad ben tegengekomen, heb ik me er niet toe gezet, het af te schrijven…

Tja, daar zit je dan, 3 maanden in het buitenland. En dan niet zo maar “buitenland”, maar in een land dat heel confronterend kan werken in meerdere opzichten. De tijd lijkt voorbij te vliegen, en vele ervaringen bieden zich aan. Het is erg leuk om jullie reacties te lezen op vooral mijn Facebook berichten (altijd welkom en gewaardeerd!). Ook die helpen mij het hele avontuur te ervaren. Dank jullie wel daarvoor!

Deze keer een poging tot een ander reisverslag. Geen beschrijving van wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt (vooral zon, oceaan, strand, palmboompjes, hitte, trein- en boottochtjes, festival met olifanten, paardrijden, thee plantages, bijzondere mensen op mijn pad en ja zelfs een lezing over mijn vakgebied gegeven :-D), maar een pas op de plaats, een reflectie. Zoals ik al zei, de tijd lijkt voorbij te vliegen. Goed om eens stil te staan bij wat het voor mij betekent, wat het mij brengt. Door te gaan zitten en wat op “papier” te zetten, zal het hopelijk wat duidelijker voor me worden…

Vooraf aan mijn avontuur besefte ik opeens dat ik nog nooit in mijn leven zo lang vakantie heb gehad, nooit eens 5 maanden zonder echt iets te hoeven. Zou ik dat kunnen? Wat zou ik doen? Zou ik een routine missen? Zou ik na bijvoorbeeld een maand gillend terug naar huis willen? Tot nu toe vergaat het me prima en wisselen dagen waarop ik toeristische dingen doe, zich af met dagen waarop ik het rustig aan doe. Eens een boodschap doen en een limoen soda of lassi (yoghurt drankje) in een cafétje drinken. Nee, gillend naar huis kom ik nog niet, maar zo nu en dan speelt wel de gedachte in mijn hoofd dat ik zo op het vliegtuig kan stappen en naar huis kan gaan... Want, naast dat het land bijzondere ervaringen brengt, kost het ook energie in verschillende opzichten.

Op zich is het leven in een ander land niet moeilijk, alleen is alles net even anders. Simpele dingen als, waar haal ik m’n boodschapjes? Wat zijn de gewoontes tijdens het eten? Waar eet ik? En wat staat er eigenlijk op het menu? Aloo gobhi, chapati, dosa, juist…?! Hoe wordt een toilet gebruikt? Ja, ook dat gebeurt hier op een andere manier hoewel ik het zelf bij toiletpapier houd, want natte billen en dan je broek optrekken? Dat begrijp ik niet helemaal…! En ook deze dingen verschillen weer per regio in India. Soms wordt je overspoeld door souvenir winkels, maar kan je geen fatsoenlijk supermarktje vinden. De andere keer zijn er haast geen restaurants in de buurt. Maar, dit zijn de makkelijke dingen. Ga op verkenning uit, Google doet het ook goed of vraag het gewoon aan iemand, dat resulteert soms ook nog in een boeiend gesprek.

Hetgeen wat energie kost, heeft twee gezichten: lichamelijk en geestelijk. Laat ik beginnen bij het lichamelijke, dat is makkelijker om te beschrijven ;-). Onnodig om te zeggen dat het eten hier zó anders is dan thuis. En, staat er iets op dat je wel herkent, dan is het afwachten wat je krijgt en smaakt het nooit zoals thuis. Grappig te vertellen is dat ik erg verbaasd was om ‘patatje oorlog’ op een menukaart in Sauraha – Nepal te zien. Het restaurant wilde graag een zo internationaal menu aanbieden, dat ze de vraag van een aantal Nederlandse toeristen voor een dergelijk patatje hebben beantwoord. Kon de verleiding niet weerstaan, en moet zeggen dat ze aardig dicht in de buurt kwamen!

In het begin van mijn avontuur kon ik niet wachten om weer de heerlijke smaakvolle curries met verschillend brood (naan, chapati, roti) of rijst te eten, maar intussen kan het lichaam dit niet zo goed meer aan. Eens een hele dag op bed gelegen, met een gigantische opgeblazen buik. En de afgelopen dagen kwam alles er weer vloeibaar uit… Eten blijft een beetje een ‘ding’ hier merk ik. Veel voedsel wordt er vettig bereid, een berg groenten kun je eigenlijk alleen maar naar binnen werken door een salade te bestellen en dat is nu juist iets wat je sterk wordt afgeraden! Wordt het gewassen? En zo ja, in wat voor een water? En hoe zit het met de handen van de kok en het keukengerei waarmee het bereid wordt? Ze zeggen niet voor niets: wantrouw rauw! De keren dat ik een salade durfde te bestellen, zijn op één hand te tellen en waren in restaurants waar ik vaker goed gegeten had en het redelijk leek te zijn voor wat betreft de hygiëne. Af en toe koop ik zelf een komkommertje, wortel, rettich en limoen voor een eigengemaakte en gewassen salade. Wat vaker bestel ik toch ook wel een fruit salade met yoghurt of kwark, hoewel ook dit risicovolle etenswaren zijn. Maar ja, wat moet je dan?

Veel voedsel is (soms erg!) pittig, dus verre van geschikt voor ontbijt voor mij. Beperkte groenten en vettig, dat zijn veelal de curries. Weinig vezels: veel witte broden, witte rijst. In Rishikesh gedurende mijn eerste 3 weken in India was het allemaal wat makkelijker omdat ik op één plek verbleef waar een koelkast aanwezig was. Nu in een klimaat van gemiddeld 35 graden en 75% luchtvochtigheid en zonder beschikking over een koelkast en veel onderweg is het erg lastig om vaak mijn eigen eten te verzorgen. Fruit koop je bij het fruitstalletje. Voor yoghurt of kwark moet je op zoek naar ergens een klein winkeltje langs de weg waar ze een koelkast hebben en het ook verkopen. En voor iets als muesli of granola moet je zeker je best doen en komt altijd in (te) grote verpakkingen…

Het klimaat hier zorgt er voor dat ik al een keer goed verbrand ben, de vellen hingen aan m’n schouders, ondanks het insmeren. Tja, als je het zonder insmeren maar een minuutje zou volhouden, dan kun je met factor 30 dus een half uurtje doen… Voeg daarbij het verkoelende effect van de oceaan die ook de crème van je huid spoelt, een huid die nog geen enkel zonlicht heeft gezien, én het effect van indirecte zonlicht, et voila, welkom verbranding! Smeren is dus een must, en een aantal van jullie weet hoeveel ik hier van hou… (NOT)! Maar, intussen een maandje later is er al een redelijk kleurtje ontstaan en besef ik dat ik nog maar weinig zonnebrand gebruik. Daarnaast is het, in ieder geval in de regio waar ik nu een aantal weken verblijf, een walhalla voor muggen. De DEET en de klamboe komen nu dus ook erg van pas. Toch zo nu en dan nog een beet, dus op blijven letten voor wat betreft een eventuele verkoudheid die gerelateerd kan zijn aan malaria.

En, met een dergelijke luchtvochtigheid voel je het zweet achter je BH gaan, ondanks dat je gewoon buiten zit en niets doet. Elke dag zweten dus! Kreeg onlangs zelfs een katoenen shirt van een local aangeboden om m’n bezwete gezicht en hals mee af te vegen. En, ik mocht er zelfs mijn oksels mee doen! Interessante situatie, toch gebruik van gemaakt (niet m’n oksels hoor ;-) ).

Gevolgen voor mijn lichaam op dit alles is dat mijn verteringsstelsel behoorlijk op z’n kop ligt. Misschien ook wel een tekort aan bepaalde mineralen en vitamines. Verstopping komt nog steeds af en toe voor, net als een opgeblazen gevoel, boeren, en zo nu en dan wat diarree. Dat de weerstand van mijn lichaam minder is, kan ik ook direct merken aan het feit dat een oude schimmelinfectie aan mijn handen terug is (al voor een tweede keer deze vakantie). Ik heb echt een hele apotheek meegenomen, maar laat ik nu net de crème die ik hiervoor had (en niet nodig dacht te hebben) thuis hebben gelaten. Een crèmepje gevonden om de pijnlijke en jeukende bultjes op mijn vingers aan te pakken. Gedurende de heetste uren van de dag moet je gewoon echt niets doen. En vanwege de warmte slaap ik ook wat minder goed. Het besef dat het thuis zo gemakkelijk gaat met een koelkast, vriezer, gasstel, voorraadkast en een (super)markt om de hoek is erg duidelijk aanwezig. Daarnaast ook het gemak waarmee je in Nederland (en vele andere Europese landen) gewoon je eten bestelt en er vanuit kan gaan dat het hygiënisch bereid is.

Het leven uit een backpack zorgt er voor dat ik nog efficiënter ben geworden met pakken. Maar, met het krijgen van cadeautjes en het zo nu en dan toch nog een souvenir kopen, bevindt de helft van mijn spulletjes zich aan de buitenkant van mijn backpack. Mogelijk had ik een grotere backpack moeten aanschaffen, krijg vaak de opmerking dat ik een erg bescheiden backpack heb. Gewicht valt echter niet mee… Intussen al, verdeeld over twee pakketjes, 5½ kilogram naar huis gestuurd!

Het reizen zonder plan, geeft je ook alle vrijheid om te doen en laten wat goed voelt. Zo kwam ik terecht bij een voormalig medestudent Bimal, en heb ik weer van de geweldige gastvrijheid mogen genieten door een aantal dagen met zijn familie door te brengen. Daarnaast ook twee dagen aanwezig geweest op de campus van de universiteit, een lezing en demonstratie gehouden, de directeur en dean mogen ontmoeten en zelfs gewerkt! Wederom zo bijzonder om het leven met locals te mogen ervaren!

Veel dingen komen spontaan op mijn pad, geweldig om dit te mogen zien. Tijdens dit schrijven kreeg ik via een vriendin een blog toegestuurd over wat solo reizen brengt. Ik heb het nog niet geopend, omdat ik eerst zelf wil reflecteren. Things happen for a reason. En dat geldt niet alleen voor mooie ervaringen. Kan zijn dat je de reden nooit zult weten. Hoe mooi is het, als je dit kan accepteren in al zijn aspecten!

De dagen met Bimal lieten weer mooi zien dat je niet te ver vooruit hoeft te kijken, te plannen. Elke avond was er wel een plekje waar ik kon slapen, hoewel het vaak de ochtend zelf niet bekend was waar ik de betreffende nacht zou doorbrengen. Daarnaast de afgelopen 3 weken met bijzondere mensen door mogen brengen, te beginnen in een hostel in Munnar, een prachtig bergdorp midden in de thee plantages. Na een tijdje alleen gereisd te hebben, is het wel weer wennen om een groep mensen om je heen te hebben. Bepaalde gewoontes komen weer naar boven, maar worden nu sneller doorzien. Het plan van één nachtje doorbrengen in dit hostel, veranderde in ruim een week met hele bijzondere ervaringen.

Een vraag die ook bij me opkomt, is: hoe pak je het aan, 5 maanden reizen zonder plan? Twijfels die komen, zijn: doe ik het wel zoals het moet? En, zoals ik het wil? Ervaar ik het wel echt goed? Ben ik niet van hot naar her aan het vliegen? Grappig om dit te kunnen zien, want natuurlijk is er geen voorschrift over hoe het zou moeten… Fijn was het wel deze twijfels te kunnen delen met anderen. Ook zij hadden deze twijfels. Wat we deelden is de dagen te nemen zoals ze komen. Voelt het goed te blijven, dan blijf je, voelt het goed te vertrekken, dan vertrek je. De uitdaging van India is dat het zo groot is (ongeveer half Europa!), dat je nooit alle mooie plekjes kan zien in 5 maanden. Zeker niet wanneer je de plek echt wil ervaren. Je gevoel volgen en op basis daarvan kijken waarheen het gaat, is hoe het zich vormgeeft.

Hetgeen ook echt energie kost, is het gestaar en de aandacht. (Blanke) Westerse mensen vallen altijd op in de menigte. Vooral wanneer het weekend is, en er op een plek Indiase toeristen zijn, word je overspoeld met de vraag of ze selfies met je mogen maken. Ze rennen me zelfs achterna en maken een geluid (waarmee we in Nederland een dier wegjagen) om mijn aandacht te trekken… Zo nu en dan vind ik het oké, maar merk dat de aardigheid er toch echt wel vanaf is. Zeker wanneer je in de buitenlucht op jezelf wilt zijn (in een park, natuurgebied, op het strand)! Hoe heerlijk om op te kunnen gaan in de menigte…

Zo nu en dan zijn er ook twijfels over waarom ik dit in vredesnaam doe. Wat wil ik hiermee bereiken? Waarom stap ik niet op het eerste vliegtuig terug naar huis, waar alles veel gemakkelijker gaat? Waar ik rustig op mezelf kan zijn, ook in het openbaar? De antwoorden op deze vragen heb ik niet, maar dat is oké. Mogelijk weet ik ze nooit, en ook dat is oké. Vele ervaringen passeren de revue. Daarbij zie ik ook dat ik misschien pas de echte waarde hiervan kan zien wanneer ik thuis ben. Soms zijn mijn verwachtingen van deze ervaringen te hoog, en is er ongeduld… Zaken die we als simpel, nietszeggend of gewoon kunnen ervaren wanneer we het altijd zien, zouden ineens in een heel ander daglicht kunnen komen te staan. Een vriendin van me, vertelde dat het zelfs mogelijk is een cultuurshock te krijgen wanneer je terug thuis bent!

Zeer binnenkort stap ik op het vliegtuig richting het noorden, de Himalayas! Kerala, de staat in het zuiden waar ik nu anderhalf maand zit, verwacht binnen een kleine twee weken het regenseizoen. De hemel breekt dan dagelijks open met stortbuien waar je u tegen zegt. Daarnaast kan het ook de hele dag regenen, niet echt geschikt om bij te reizen… Het vooruitzicht naar verkoeling in de Himalayas, zoals ook in Munnar het geval was, is heerlijk. Een aantal regio’s en plaatsen die ik graag had willen bezoeken, behoren nu vanwege het klimaat (te heet!) echt niet tot de mogelijkheden. Wie weet voor een volgende keer! O.a. natuur, spiritualiteit, trekking en motortrip in de Himalayas staan op het program.

Dat was het weer voor nu! Fijn weekend! Liefs, Anouk.



It has been a while you have heard from me. I started this travel report a month ago. But because of its nature and the fact that I met many people on my journey, I did not finish up until now…

Well, there you are, 3 months outside of the Netherlands. And not just outside of the Netherlands, but in a country that can act very confronting in many aspects. Time seems to fly, and many experiences happen. It I great to read your reactions especially on Facebook (always welcome and appreciated!). Also these reactions help me to experience this whole adventure. Thank you for this!

This time an attempt to write a different travel report. No description of what has happened the last couple of weeks (mainly sun, ocean, beach, palm trees, heat, train and boat trips, festival with elephants, horse riding, tea plantations, special people on my path and yes I even gave a seminar about my field of expertise :-D), but some reflection. As I said, time seems to fly. Good to have a look at what it means to me, what it brings me. By sitting down and write something on “paper”, it might become a bit more clear…

Before my adventure started I suddenly realized that I never in my life had such a long holiday, never 5 months without the need to have to do something. Would I be able to do so? What will I do? Will I miss a specific routine? Maybe I would come home screaming after for instance a month? Up until now I really enjoy myself and days of doing stuff tourists do are followed by relaxing days. Some shopping or drinking a lemon soda or lassi (yoghurt drink) in a café. No, I am not coming home screaming yet, but every now and then there is a thought in my mind saying that I can get on a plane and fly home… Because, besides that the country brings my many special experiences, it also costs energy in several ways.

Living in another country in itself is not that difficult, although everything is just a bit different. Simple things like, where do I get my groceries? What are habits concerning dinner? Where do I eat? And what is actually on the menu? Aloo gobhi, chapatti, dosa, right…?! How is the toilet used? Yes, even toilet habits can differ but I keep to the toilet paper, because a wet but and then putting up your pants? I do not totally get this…! And even these things differ per region in India. Sometimes there is an overdose of souvenir shops, but you fail to find a decent supermarket. Other times there are hardly any restaurants in the neighbourhood. But, these are easy things. Just explore, use Google or ask someone, which might result in an interesting conversation.

Aspects that cost energy, have two faces: physically and mentally. Let us start with the physical part, as it is easier to describe ;-). Unnecessary to say is that the food here is só different compared to back home. And, is there something on the menu you recognize, you have to wait and see what you get and it hardly ever tastes like home. Funny to tell is that I was so surprised to see ‘patatje oorlog’ on the menu in Sauraha – Nepal. The restaurant really wanted to offer an international as possible menu, that they likely answered the question of several Dutch tourists to serve this snack. I could not resist to order it, and I have to say they came close!

In the beginning of my adventure I could not wait to eat the delicious tasteful curries with different bread (naan, chapatti, roti) or rice, but my body does not handle it very well anymore. Have been lying on bed for a whole day with a blown up tummy. And the last couple of days everything came out in a liquid form again… Food remains to be a ‘thing’ over here, I see. Lots of food is prepared in a greasy way, you can only have lots of vegetables when ordering a salad and that is not something they advise you to do! Is it washed? And if so, in what water? And what about the hands of the chef and the utensils he is preparing it? It is for a reason they say: do not trust raw food! The times I dared to order a salad can be counted on one hand and were in restaurants where I ate more often good food and it seemed alright concerning hygiene. Every now and then I buy a cucumber, carrot and lime to make myself a salad. A bit more often I dare to order a fruit salad with yoghurt or curd, although this is also not without risks. But well, what to do?

Lots of food is (sometimes very!) spicy, so not suitable as breakfast for me. Limited amount of vegetables and greasy, those are the curries. Limited amount of fibres: lots of white bread, white rice. During the first 3 weeks in India, in Rishikesh, it was a bit easier as I was staying in one place where they had a fridge. Now in a climate of on average 35 degrees Celsius and 75% humidity and without the availability of a fridge and time on the road it is challenging to prepare my own food. Fruit you buy on the street in a fruit stall. For yoghurt or curd you have to look for a small shop along the road with a fridge (and they should sell it as well). And for something like muesli or granola you have to put in some effort and it quite often comes in (too) large boxes…

I got burned pretty bad once, I could peal the skin off of my shoulders, despite putting on sun cream. Well, if you could manage to stay in the sun for a minute when you would not put on the cream, you are able to stay in the sun for half an hour when you put on factor 30 cream… Add the cooling effect of the ocean who also washes the cream from your skin, and the effect of indirect sunlight, et voila, welcome skin burn! Putting on cream is a must do, and a number of you do know how much I like this… (NOT)! But, in the meantime after being here for a month, I got a nice tan and I realize I do not need the sun cream that much anymore. The region I am staying now is a Walhalla for mosquitos. The DEET and mosquito net are used quite a lot. Sometimes I still get bitten, so keep in mind that a potential cold could be related to malaria.

With a humidity like here, you can feel the sweat going behind your bra, despite the fact you are just sitting outside doing nothing. Sweating every day! Recently a local offered me a cotton shirt to remove the sweat from my face and neck. And, I was even allowed to do my arm pits with it! Interesting situation, but accepted the offer (but not my arm pits ;-) ).

Consequences to my body is that the digestion system is totally disturbed. Maybe also a shortage of specific minerals and vitamins. Constipation does occur every now and then, just like a bloated tummy, burping and sometimes diarrhea. Resistance of my body is reduced, as an old fungal infection on my hands is back (second time this holiday). I did bring a huge pharmacy with me, but not the cream I had to treat this infection. Managed to find it here to treat the painful itching lumps on my fingers. During the hottest hours of the day you should really do nothing. And because of the heat my night’s rest is sometimes disturbed when there is no AC. The realization that back home things are so easy with a fridge, freezer, cooking device, pantry and (super)market around the corner is clearly there. Also the ease of just ordering food in the Netherlands (and many other European countries) and assuming it is prepared in a hygienic way.

Living form a backpack made me even more efficient with packing. But, as I received presents and bought some souvenirs every now and then (although I should not), half of my stuff is attached on the outside of my backpack. Probably I needed to buy a bigger backpack, as I often get the comment mines is small. Its weight is challenging though… In the meanwhile I have send home 5½ kilograms of stuff, divided over two packages!

Travelling without plan gives you all the freedom to do whatever feels good. I ended up at Bimal’s place, a former fellow-student from Wageningen. I was blessed with the opportunity to spend several days with his family and enjoy their endless hospitality. I also joined him for two days on the campus of the university, gave a seminar and demonstration, met the director and dean and even worked a bit! Again so special to be able to join with locals!

Lots of things come spontaneously, grateful to be able to see this. When writing this, I got a blog through a friend about what solo travel can bring you. I did not read it yet, as I first wanted to reflect myself. Things happen for a reason. And this not only holds for positive experiences. You might never know the reason why things happen as they do. But how beautiful it is, when you can accept it in all its aspects!

The days I spend with Bimal where a beautiful demonstration that it is not necessary to look ahead, just be here now. Every night there was a place where I could sleep, although quite often in the morning I did not know. The last couple of 3 weeks I spend with special people, to start with in a hostel in Munnar, a beautiful hill station amidst tea plantations. After travelling solo for a bit, some time was needed to get used to be in a group of people. Specific habits arise, but are seen more quickly. The intention to stay one night in this hostel, changed to a stay of over a week with many special experiences.

A question that arises in me is: how do you tackle this, travelling for 5 months without plan? Doubts that come, are: I am doing it as I should? And, as I want to? Do I really experience it well? I am not running around like a headless chicken? Funny to be able to see this, because of course there are no rules of how you should do it… I valued the conversations I had with several people about these doubts. Some doubts were even common. What we shared is to take the days as they come. Does it feel good to stay, you stay, does it feel good to leave, you leave. The challenge of India is that it is so big (about half of Europe), that you would never be able to see all the beautiful places in 5 months. Especially when you would also like to experience these places. Let your inner feeling guide you and on the basis of this see where it brings you, how things come.

One aspect that really costs energy, is the staring and attention. (White) Western people do not mingle in the crowd. Especially during the weekend, when Indian tourists arrive, you are asked (too) many times to be part of a selfie. People running after you and making a sound (with which we chase away animals in the Netherlands) to get your attention… Sometimes I am okay with taking a selfie, but do see I say no more often now. Especially when I am outdoors (in a park, nature, on the beach) and want to be by myself! How nice to not be noticed in a crowd…

Sometimes there are doubts about why the hell I am doing this. What am I hoping to get out of this? Why do I not get on the first plane back home, where everything seems to be easier? Where I can be quietly by myself, even outdoors in public places? I do not have the answers to these questions, but that is okay. Possibly I will never get the answers, and that is also okay. Lots of experiences are there. I can also see that I might be able to really see their value when I am back home. Sometimes my expectations of specific experiences are too high, and there is impatience… Things we might experience as simple, normal or meaningless when seen regularly, could suddenly change when perceived differently. A friend of mine even told me it is possible to get a culture shock when being back home!

Quite soon I will get on the plane to travel north, to the Himalayas! Kerala, the state in the south where I have been for about six weeks now, expects the rain season within as little as two weeks. Lots and lots of rain will fall down from the sky. Some days it can rain all day, not really nice when travelling… The prospect of refreshment in the Himalayas, just like in Munnar, is awesome. Some regions and places I had wanted to visit, are out of the question now because of the climate (too hot!). Who knows, next time! Among other things nature, spirituality, trekking and a motor trip in the Himalayas are expected.

That is it for now! Enjoy your weekend! With lots of love, Anouk.