Good bye India!

Tot ziens India! Dat het een tot ziens is, weet ik bijna wel zeker. Wat heeft dit land veel te bieden! Al was ik een jaar aan het reizen, dan nog zou het niet genoeg zijn… Alle seizoenen heb ik voorbij zien komen. Het weer hier speelt wel degelijk een rol bij reisplannen die je maakt, iets waarvan ik vooraf dacht “ah, dat zal wel meevallen”. Van kou en sneeuw op een hoogte van 4.850m hoogte tot een natuurlijk sauna in Kerala en regenachtige dagen tijdens die moesson die nu ook in het noorden van het land is begonnen. Het land van extremen in vele opzichten. Niet alleen het weer, eigenlijk alles… Natuur, cultuur, mensen, emoties. Ruw, puur, diepgeworteld… Als we elkaar weer ontmoeten, deel ik graag met jullie wat ik hier mee bedoel. Als ik een poging ga wagen dit op papier te zetten (als het al lukt), wordt het waarschijnlijk een te lang verhaal. Graag deel ik het met jullie om alles nog eens te bekijken. Dat het bijzonder is (geweest), besef ik wel degelijk. Door het te delen, zal ik mogelijk beter beseffen wat het voor me betekend heeft. Het is nu nog zo vers, zo veel.

Overmorgen begint mijn terugreis. Dinsdag hoop ik om 8 uur ’s ochtends aan te komen op Schiphol. De witte bolletjes met roomboter en hagelslag zullen me opwachten, samen met mams die me komt oppikken :-D! Wat kijk ik er naar uit om naar huis te gaan. Bekende omgeving, bijkomen en jullie weer ontmoeten. Vermoedelijk vele smaakorgasmes volgende week, want oh wat kijk ik uit naar het eten van thuis!

De afgelopen weken heb ik doorgebracht ik de Himalaya’s. De gebergtes in Europa (tenminste degene die ik heb gezien), vallen hierbij in het niets. De meeste tijd doorgebracht rondom Manali. Een toeristisch bergdorp met vele souvenirshops, bedrijfjes waar je thrilling adventures kan boeken en ook lekker (lees: westers) eten. Vele nieuwe, blijvende vriendschappen gemaakt. Letterlijk over de hele wereld heb ik vrienden waarbij ik welkom ben, en jullie weten dat jullie ook altijd welkom zijn bij mij in Nederland! Zo dankbaar voor al deze ontmoetingen en ik hoop jullie bij mij thuis te mogen ontvangen!

Ook heb ik de grenzen van mijn lichaam gevonden. Het was moeilijk en ook zeker emotioneel om na een uurtje trekking een 4-daagse trektocht met paarden, tenten en een geweldige groep mensen al op te geven. Maar, het was echt het beste om te doen! Na terugkomst in bed gegaan en daar bijna drie dagen doorgebracht. Waarschijnlijk weer een voedselvergiftiging, gelijktijdig met twee vriendinnen, door het eten van momo’s… De antibiotica maar weer uit mijn backpack gehaald :-(.

En ja, natuurlijk mijn eerste eigen motor! Wat heb ik veel geleerd en genoten van haar! Het meest bijzondere was mijn rit op de Leh – Manali weg. Een weg die over vijf hoge passen gaat, bekend is vanwege zijn bijzondere natuur en landschappen en behoort tot de hogere berijdbare wegen ter wereld. Misschien bekend bij een aantal van jullie door het Discovery Channel programma waarbij de Ice Road Truckers uit Amerika naar India kwamen om deze wegen te trotseren. Vooraf een vergunning moeten aanvragen. Bijzonder weer om van het kastje naar de muur te worden gestuurd. Maar, wederom, het voorrecht te mogen hebben om in gezelschap te zijn van een Indische vriend (en Australische vriendin) die in ieder geval het Hindi kan lezen en verstaan :-D. Vrouwen mogen voorgaan in de rij, en dat is best apart te ervaren wanneer er 30 mannen staan te wachten en jij er gewoon voorbij mag lopen...

De omgeving rondom Manali is echt motorrijders walhalla. Velen kijken hier jaren naar uit, kom ik aan met mijn beperkte ervaring en het idee “ach, laat ik eens proberen die kant op te rijden”. Een prettige atmosfeer op de weg waarbij er vaak een duimpje naar elkaar wordt opgestoken. Daarnaast mooie reacties gekregen op het feit dat ik dit zo deed. Mooi om te zien dat mijn lichte Yamaha zich zo goed hield tussen al het geweld van de Royal Enfields. Wat fine-tuning was nodig (van de carburateur) vanwege de hoogte (en dus minder zuurstof) en een nieuwe ketting. Maar vergeleken met verhalen die ik heb gehoord, viel dit reuze mee! De eerste pas is de Rohtang pas, nogal een kermis. Het merendeel van de Indiase toeristen vergaapt zich hier aan de (vieze) sneeuw/ijs (die ze nog nooit hebben gezien) in een fashionable twintig jaar oud skipak in bijpassende kleuren (ik krijg een deja-vu van toen ik als kind moest skiën), bang dat ze het koud krijgen. De tweede pas, de Baralachala pass, was zo bijzonder. Een hoogte van 4.850m boven zee met overal sneeuw om ons heen. De eerste dag ontmoette ik een leuk stel waarmee ik de rest van de dag heb gereden naar Sarchu, een gehucht halverwege naar Leh. Redelijk geslapen in een hutje op ongeveer 4.300m hoogte. De verminderde zuurstof is toch wel te merken, ondanks pillen die ik hiervoor nam. Wat duizeligheid, tinteling in de vingers en hoofdpijn vielen me op. Maar wow, wat een landschappen, vergezichten, gebergtes en ervaringen! Een deel van de weg is gewoon normaal geasfalteerd maar ook grote delen zijn onder constructie waarbij de weg vaak gewoon ontbrak. Veel off-road werk dus met zand, kiezels, doorwadingen van riviertjes, haarspeldbochten en steile stukken, we hebben het allemaal doorstaan! Een ervaring die zeker naar meer smaakt!!

Momenteel ben ik terug in Dehradun, vanwaar ik vlieg en waar ik eerder mijn motor heb gekocht. De terugweg vanuit Manali had nog een aardig staartje… Het regenseizoen is hier begonnen en met de vele viezigheid op de weg, resulteerde dat in gladheid. Een steile haarspeldbocht omhoog in de eerste (!) versnelling had als gevolg dat mijn motor en ik het asfalt van wat dichterbij zagen. Met mij niets aan de hand maar de motor lag in een onhandige positie waardoor ik haar niet omhoog kon krijgen. Na een minuut of twee kwam er al een auto aan met een erg behulpzame Indische familie, vervolgens nog een minuutje of twee later een auto met twee jonge mannen. De motor opgetild en de berm ingedrukt. Het was inderdaad zo glad dat ik zelfs met mijn bergschoenen weggleed over de weg. De motor was intussen olie aan het lekken en wilde ook niet meer starten. De familie heeft me begeleid naar een werkplaats waar ze mijn motor zo weer aan het draaien hadden. De volgende dag toch nog een keer een controle in een andere stad omdat ze niet zo fijn liep, waarbij bleek dat de ketting te slap was. Daarna liep ze weer als een zonnetje! Mijn vriend in Dehradun had de motor intussen al op de Indische marktplaats gezet. Tot nu toe was er één geïnteresseerde. Na terugkomst in Dehradun op vrijdagochtend mijn motor een flinke wasbeurt gegeven. ’s Middags kwamen ze langs om te kijken en was ze al verkocht voor een goede prijs! Maar, zoals traditie hier, was het wel even selfie tijd met de nieuwe eigenaar van de motor :-D. Wederom gemengde gevoelens, jammer om haar te zien gaan, dankbaar, maar ook fijn om haar te kunnen zien vertrekken met twee enthousiaste jonge mannen.

De aankomende dagen rustig aan, misschien nog wat kleine uitstapjes. Maandag de laatste spullen pakken en op naar het vliegveld. India, dank je wel voor al deze ervaringen, deze ontmoetingen, deze lessen. Namaste!



Good bye India! I almost know for sure it is a good bye, see you again. This country has so much to offer! If I would have been travelling for a year, it even would not have been enough… I have seen all seasons here. The weather indeed plays a part in determining ones travel plans, something of which I thought beforehand “ah, it will not be that decisive”. From cold and snow at an altitude of 4,850m to a natural sauna in Kerala and rainy days during the monsoon that now has started in the north as well. The country of extremes in many ways. Not only the weather, actually everything… Nature, culture, people, emotions. Raw, pure, deep-rooted… If we see each other again, I am happy to share with you what I mean with this. If I try writing it down (if indeed possible), it is likely to turn into a long story. I do like to share it with you so I can see and maybe in a way experience it again. I clearly see it has been something very special. By sharing, I might be better capable to see what it really meant to me. Right now it is still too fresh, a lot.

My return journey will start the day after tomorrow. I hope to arrive at Schiphol on Tuesday 8 a.m. The white buns with creamy butter and chocolate sprinkles will await me, together with my mum who will pick me up :-D! I am really looking forward to going home now. Known environment, relaxing and meeting you again. Likely to have many taste orgasms next week, because what am I looking forward to the food from home!

The last couple of weeks I have spent in the Himalayas. De mountains in Europe (well, at least the ones I saw) are small compared to these. Most of my time I spend in and around Manali. A touristic hill station with many souvernir shops, agencies where you can book thrilling adventures and also nice (read: western) food. Many new, lasting friendships. Literally I do have friends now all over the world with whom I am welcome to stay, and as you also know you are always welcome to stay with me in the Netherlands! So grateful for all these encounters and I hope to host you at my place in the Netherlands!

I also found the limits of my body. It was difficult and certainly also emotional to quit a 4-day trek with horses, tents and a lovely group of people after one hour of trekking. But, it was the best thing to do! After return to my room I went to bed and stayed there for about three days. Again likely food poisoning, together with two friend, through eating momos… Took my antibiotics from my backpack again :-(.

And yes, of course my first own bike! What did I learn a lot from her and enjoyed her! The most special trip was my ride on the Leh – Manali road. A road that crosses five high passes, that is known because of its special nature and landscapes and that is part of the several higher motorable roads on the world. Maybe some of you know it from the Discovery Channel program where the Ice Road Truckers from the United States come to India to conquer these roads. Beforehand I had to get a permit. Interesting to see that again we had to go to many counters within (and outside) a building to get it done. But, again, privileged to be in the company of an Indian (and Australian) friend who reads and speaks Hindi :-D. Whenever there is a queue, women are allowed to go first. An interesting experience when 30 men are in line and you can just walk by them…

The surroundings of Manali are a true bikers’ paradise. Many are looking forward for years to come here. And there I am, with limited experience and an idea like “well, let’s try to ride that road”. A nice atmosphere on the road where often a thumbs up (no, not the drink…) was used. Also many beautiful reactions, me just doing this. Proud on my light Yamaha being so strong between all these powerful Royal Enfield bikes. Some fine-tuning was needed (of the carburettor) because of the altitude (so less oxygen) and a new chain. But comparing this to the stories I have heard, this was nothing! The first pass was the Rohtang pass, somewhat like a fancy fair. The largest part of the Indian tourists are enjoying the (dirty) snow/ice to the fullest (most of them never saw it) in a fashionable twenty-year-old skiing suit with accompanying colours (I am having a deja-vu from when I was a child and had to go skiing), afraid to get cold. The second pass, the Baralachala pass, was so special. An altitude of 4,850m above sea level with snow around us everywhere. The first day I met a lovely couple with whom I ride the rest of the day to Sarchu, a little town half way on the road to Leh. Slept reasonably well in a hut at about 4,300m altitude. The decreased amount of available oxygen is noticeable, despite pills I was taking. I did notice some dizziness, tingling in my fingers and a bit of a head ache. But wow, what a landscapes, views, mountains and experiences! Part of the road is just asphalt but there are also large parts that are under construction where actually the road was missing. Lots of off-road driving with sand, stones, rivers, hairpin curves and steep parts. We conquered it all! An experience tasting like more!!

At present I have returned to Dehradun, from where I will fly back and where I bought my bike previously. The road back from Manali had an interesting tail… The monsoon has started and with all the dirt on the road, it resulted in slippery roads. A steep hairpin curve riding in first (!) gear made my bike and me see the asphalt from somewhat closer by. Nothing happened to me but the bike was in a somewhat awkward position from which I could not pick her up. After a minute or two a car with a very helpful Indian family arrived, two minutes later another car with two young men. We lifted the bike and pushed in to the side. It was indeed that slippery I was even slipping on the road with my hiking shoes. The bike was leaking oil and did not want to start anymore. The family assisted me to a mechanic who was able to fix my bike in no time. The next day I again visited a mechanic but in another city, as my bike was not running as smoothly as I was used to. It turned out the chain was too loose. After tightening the chain, she was running smoothly as ever again! In the meanwhile my friend in Dehradun posted my bike on a website to sell things. So far there was only one person interested to come and try the bike. After return to Dehradun I thoroughly cleaned the bike. In the afternoon they came to see the bike and bought it for a satisfying price! But, traditionally, it was time to be in a selfie with the new owner of the bike :-D. Again some mixed feelings, sad to see her leave, grateful at the same time, and good to see her leave with two enthusiastic young men.

The coming days I will take it easy. Packing my last stuff on Monday and off to the airport. India, thank you so much for all these experiences, these encounters, these lessons. Namaste!